جوراب شلواری مشکی نوعی جوراب بافی زنانه است که از کمر تا انگشتان پا امتداد دارد.
اصطلاح جوراب بافی و جوراب ساق بلند از واژه های آنگلوساکسون hosa به معنای “شلوار دم تنگ” و stoka به معنای “جنگ” گرفته شده است.
hosa تبدیل به “جوراب بافی” شد. برای قرن‌ها، جوراب‌های شفاف و شلنگ به‌عنوان پوشش مجزای پا و پا استفاده می‌شدند.
با این حال، پس از جنگ جهانی دوم، طراحان مد شروع به چسباندن شورت به جوراب ساق بلند کردند و شکلی از جوراب بافی را ایجاد کردند که در حال حاضر مورد علاقه اکثر زنان است.
اگرچه اساسی ترین هدف آنها محافظت و زیباسازی پاها و پاهای مصرف کنندگان زن است، اما نایلون ها کاربردهای دیگری نیز دارند، از جمله حمایت از پاهای بازیکنان فوتبال و محافظت از محصولات در برابر طوفان های گرد و غبار.
در سال 1589، زمانی که کشیش ویلیام لی تلاش کرد اولین ماشین بافندگی را به ثبت برساند، ملکه الیزابت درخواست او را رد کرد، زیرا به گفته او، جوراب‌های درشت تولید شده توسط دستگاه لی از شلنگ ابریشمی که او از اسپانیا فرستاده بود، پایین‌تر بود.
لی دستگاه خود را بهبود بخشید و آن را قادر ساخت تا جوراب های نرم تری تولید کند، اما جانشین الیزابت، جیمز اول، درخواست ثبت اختراع دوم او را نیز رد کرد، این بار از ترس اینکه این دستگاه معیشت بافنده های دستی انگلیسی را به خطر بیندازد.
این نوع سوزن برای جوراب بافی ایده آل است زیرا حلقه های کوچک تری تولید می کند و در نتیجه بافت ظریف تری ایجاد می کند.
دستگاه میله مستقیم پنبه ای ورقه های پارچه ای مسطح را با استفاده از یک بخیه پود ایجاد کرد که به موجب آن یک نخ پیوسته به سوزن هایی می خورد که ردیف های افقی را به عقب و جلو می دوخت.
با افزایش یا کاهش تعداد سوزن‌های مورد استفاده برای بافتن بخش‌های مختلف جوراب، کارگران می‌توانند ضخامت لباس را تغییر دهند: سوزن‌های بیشتری پارچه ضخیم‌تری تولید می‌کنند.
دوخت از بالای جوراب با یک نوار یا نوار ضخیم شروع شد که زنان می توانستند جوراب ها را به آن بچسبانند. به جای
